Celem projektu była kontynuacja i dopełnienie projektu „Studium teoretyczne tzw. wspólnot wyspowych w oparciu o fenomenologię wspólnoty D. von Hildebranda”. Badania stanowiły próbę uzasadnienia wyboru wspólnoty wyspowej jako wspólnoty najbardziej modelowej, najlepiej odsłaniającej podstawowe konstytuenty wspólnoty, wbrew tezie Hildebranda o „prymitywności” i braku ugruntowania „kręgów życiowych” w sferze wartości.

Hipoteza badawcza: wspólnota wyspowa stanowi zwieńczenie gmachu nadbudowującego się na kolejnych rodzajach wspólnot o coraz to ściślejszym odniesieniu do wartości. To wspólnota wyspowa, łącząca przypadkowych ludzi w gwałtownym akcie społecznej solidarności w najściślejszą jedność, jedność wobec śmierci, jest nie tylko najbardziej prymitywnym, ale też najsilniej aksjologicznie podbudowanym typem relacji międzyludzkiej.

Kierownik projektu: dr Michał Bardel

Źródło finansowania: Narodowe Centrum Nauki